Νίκος Γκεσούλης: «Τα Δημοτικά θέατρα είναι εστίες πολιτισμού και χαράς»

Απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Γ. Θεοδοσιάδη συνεργάζεται με το ΔΗΘΕΜΑ εδώ και 14 χρόνια. «Σφραγίδα» στην καλλιτεχνική του πορεία η καλλιτεχνική διεύθυνση του ΣΕΓΑΣ.

Πώς θα περιγράφατε την εμπειρία σας από τη συνεργασία με την κεντρική σκηνή του ΔΗΘΕΜΑ;

Η συνεργασία μου με το ΔΗΘΕΜΑ ξεκίνησε πριν από 14 χρόνια. Πρόκειται για μια σχέση ζωής, κατά τη διάρκεια της οποίας υπήρξε πάθος δημιουργίας, γνωριμία με σπουδαία κείμενα της παγκόσμιας δραματουργίας, ομαδική δουλειά, όραμα. Όταν δημιουργήθηκε η ομάδα ήμασταν περίπου 30 άτομα. Μέσα στα επόμενα χρόνια, πολλοί ακόμη μπήκαν στην ομάδα, άλλοι έφυγαν και τώρα μετράμε και πάλι τoν ίδιο αριθμό μελών και έχουμε ακόμη μεγαλύτερο κέφι και διάθεση για καινούργιες θεατρικές εμπειρίες. Το πρώτο έργο που ανεβάσαμε ήταν η Ανδρομάχη του Ευριπίδη, μια παράσταση που παίχτηκε στο αρχαίο θέατρο της Δωδώνης. Μάλιστα, ήταν η πρώτη φορά που έπαιξε στο θέατρο αυτό ένας ερασιτεχνικός θίασος. Άνθρωποι που δεν είχαν πατήσει ποτέ το πόδι τους στη θεατρική σκηνή, βρέθηκαν να ερμηνεύουν τραγωδία σε ένα αρχαίο θέατρο. Ήταν μια ιστορική παράσταση με έντονες εμπειρίες. Στη λίμνη Τριχωνίδα δε, το σκηνικό το πήρε ο αέρας! Από τότε μέχρι σήμερα έχουν ανέβει πολλά και σημαντικά έργα. Το ΔΗΘΕΜΑ είχε άμεση σχέση και με τον Μαραθώνιο αφού η ομάδα έκανε την αφή της μαραθώνιας φλόγας. Το 2010, με αφορμή τους εορτασμούς για τα 2500 χρόνια από την μάχη του Μαραθώνα, ανεβάσαμε την τραγωδία Ηρακλειδείς του Ευριπίδη. Είναι η μόνη σωζόμενη τραγωδία που διαδραματίζεται στον Μαραθώνα. Άλλες εμβληματικές παραστάσεις ήταν τα δυο έργα του Βισνιέκ, οι Τρωάδες αλλά και πολλά ακόμη.

Ποιό είναι το μυστικό για να «δέσει» και να διακριθεί μία θεατρική ομάδα;

Πρώτα απ’ όλα, πρέπει να μιλάνε όλα τα μέλη της ομάδας την ίδια γλώσσα. Πρέπει να υπάρχει σαφήνεια στόχου, πολύ καλή κατανόηση του κειμένου και κοινή αισθητική. Από εκεί και μετά μπορεί να παίξουν ρόλο η προσωπικότητα του καθένα και το πόσο δουλεύει με ομαδικό πνεύμα. Όσο για το μυστικό που κάνει μια θεατρική ομάδα να διακριθεί, είναι πως δεν υπάρχει μυστικό. Και ο στόχος δεν είναι η διάκριση αλλά η χαρά της ίδιας της παράστασης.

Ποιές δυσκολίες αντιμετωπίζετε αλλά και ποιές είναι οι μεγάλες χαρές του θεάτρου;

Δυσκολίες πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν. Η μεγαλύτερη από όλες είναι η γραφειοκρατία που σε φέρνει αντιμέτωπο με τον παραλογισμό. Άλλωστε αυτό είναι και το θέμα της τελευταίας παράστασης που ανεβάσαμε, «Το σακάκι που βελάζει» του Στρατίεβ. Σε κάθε περίπτωση όμως οι δυσκολίες ξεπερνιούνται όταν υπάρχει καλή διάθεση από όλες τις πλευρές. Βέβαια, όλα αυτά λίγη σημασία έχουν μπροστά στη χαρά της υλοποίησης της παράστασης, όταν από ένα κείμενο στο χαρτί, μερικά τελάρα για σκηνικό και τη δημιουργική τρέλα των ανθρώπων φτιάχνεται μια μαγική ατμόσφαιρα.

Πώς επιλέξατε το φετινό έργο, «Το Σακάκι που Βελάζει»;

Πρόκειται για ένα ιδιοφυές έργο. Θέμα του είναι η γραφειοκρατία σε όλες τις μορφές της, την οποία ο συγγραφέας καταγγέλλει ως έναν αδηφάγο μηχανισμό, που συντρίβει τους πολίτες όταν μπλέκονται στα γρανάζια των εγκυκλίων, των αναφορών, των οδηγιών, των διαδρόμων, και των γραφείων. Ο ήρωας του έργου υποχρεώνεται να πληρώσει φόρο για το πρόβατο που δήθεν εκτρέφει, επειδή τυχαίνει να διαθέτει ένα κάπως μαλλιαρό σακάκι. Μπορεί να ακούγεται τραβηγμένο, αλλά από τότε που ξεκινήσαμε τις πρόβες, συνεχώς κάποιος ερχόταν για να μου διηγηθεί μια ιστορία γραφειοκρατίας ακόμη πιο παράλογη και εξωφρενική από αυτή που περιγράφεται στο έργο. Πάντα οι επιλογές των έργων γίνονται με βάση του τι συμβαίνει στη χώρα και στον κόσμο. Σε αυτόν τον τόπο οι πολιτικοί μιλούνε για ανάπτυξη που δε θα έρθει ποτέ με την γραφειοκρατία που υπάρχει.

Ποιό είναι το όραμά σας για τα Δημοτικά Θέατρα;

Να συνεχίσουν να είναι εστίες πολιτισμού και χαράς. Διότι αυτό ακριβώς είναι το θέατρο, μια αφορμή να βρίσκονται οι άνθρωποι, να κοινωνικοποιούνται, να χαίρονται και να ενώνονται για την επίτευξη ενός κοινού στόχου. Μέσα από τη Marathon Press καλούμε όλους όσοι θέλουν να έρθουν μαζί μας και να μπουν στην ομάδα μας για να κάνουμε μαζί αυτό το υπέροχο ταξίδι.

Τι ετοιμάζει η ομάδα του Βαρνάβα;

Τις Εκκλησιάζουσες του Αριστοφάνη. Είναι και πάλι ένα πολιτικό έργο, μια σάτιρα από τις πιο χαρακτηριστικές του συγγραφέα. Μετά τον Πελοποννησιακό πόλεμο, η διαφθορά και οι ανισότητες έχουν γιγαντωθεί στη ηττημένη Αθήνα. Ο Αριστοφάνης βάζει τις Αθηναίες, με αρχηγό την Πραξαγόρα, να μεταμφιεστούν σε άντρες και να πάνε στην Εκκλησία του Δήμου, όπου δεν επιτρέπεται η παρουσία των γυναικών. Εκεί παίρνουν την εξουσία και επιβάλλουν τις πολιτικές τους μεταρρυθμίσεις, εφαρμόζοντας κοινοκτημοσύνη στην περιουσία και τον έρωτα. Μια ουτοπία που θα διαλυθεί μόνη της μέσα από κωμικές καταστάσεις.

Γιατί πρέπει να αγαπάμε το θέατρο;

Φανταστείτε για μια ημέρα σε όλον τον κόσμο να απαγορευόταν, η μουσική, το θέατρο, τα τραγούδια, η λογοτεχνία, η ποίηση, κάθε μορφή τέχνης. Για μια ημέρα και μόνον. Σκεφτείτε πως θα ήταν ο κόσμος χωρίς τέχνη.

Ποιό είναι το επόμενο θεατρικό σας βήμα;

Θέλω να κάνω ένα αφιέρωμα στους μεγάλους μας ποιητές και να ασχοληθώ θεατρικά με το μεταναστευτικό, ένα από τα πιο μεγάλα ζητήματα του καιρού μας.